Peru!

Peru, Peru, waar moeten we beginnen...?
We zouden natuurlijk weer een opsomming kunnen maken van alle mooie en spannende dingen die we hier doen en zien. En een paar van die ervaringen willen we jullie ook zeker niet onthouden. Maar de echte ervaring hier is toch wel het gewoon hier zijn.
We citeren wederom de Lonely Planet: The road is the experience.
Neem bijvoorbeeld het eten. Een almuerzo is wat we vaak bestellen: een vaste lunch, bestaande uit een drankje, een aardappelsoep met of zonder kippepoot ( en dan bedoel ik eentje met de nagels er nog aan... zie foto´s) en een bord droge rijst met wederom kip.
In het noorden van Peru was het eten niet om over naar huis te schrijven en baalden we vaak wanneer we weer een hongerig gevoel op voelden komen... Wat moesten we nú weer eten...? Maar hoe zuidelijker we komen, hoe lekkerder en gevarieerder het eten wordt. Hier in Arequipa hebben ze zelfs de lekkerste chocoladetaartjes, lasagnes en pastijtjes.
Een andere ervaring is het vervoer. Naast de moto´s, die vergelijkbaar zijn met de tuktuk´s in Azie, reizen de mensen hier veelal met de bus. Je hebt ze in allerlei soorten en maten, van chickenbus tot superVIP. Vaak nemen wij iets daar tussenin, wat meestal goed gaat, maar het komt ook regelmatig voor dat je ineens een uur stilstaat en niemand zich afvraagt wanneer we weer gaan rijden. Dan neem je maar wat te eten of lees je wat, maar wanneer de chauffeur besluit weer te gaan, dan moet je opschieten. Vamos!!!! Als je niet opschiet, laten ze je gewoon staan!
De mensen hier zijn supervriendelijk. Hoewel we met ons gelimiteerde Spaans wel op een taalbarriere stuiten, redden we ons met Spanglish toch aardig en heb je met een vocabulair van niet meer van 40 woorden soms toch hele gesprekken. De mensen zijn lief, behulpzaam en goedlachs. Dat geeft een erg welkom gevoel.
Ook vragen ze geen belachelijke prijzen voor bijvoorbeeld souvenirs en is het afdingen meer spel dan ernst, waardoor je altijd met een goed gevoel uit elkaar gaat.
Muziek is hier altijd en overal, ook midden in de nacht in de bussen, en hoewel dat soms héél irritant is, is dat ook wel weer de charme van Zuid Amerika.
Peru is prachtig. Vanaf de kust heb je enorme zandvlaktes, die doen denken aan de Sahara. Direkt daarachter doemt het geweldige Andesgebergte op, met soms witte toppen. Het land is zo gevarieerd en er is hier zo veel te doen! Hoe meer we in het zuiden komen, hoe aangenamer we het vinden. De steden zijn hier mooier en er is hier meer te doen.
In Huaraz, wat midden in de bergen ligt, hebben we gehiked en ook hebben we canyoning gedaan. Dat was spannend, maar vooral koud! Abseilen door watervallen, waar doe je dat nou??
Ook hebben we de prachtige Paracas eilanden bezocht. Een half uurtje varen vanaf de kust doemden ineens deze eilanden op, vol met wildlife! Pelicanen, pinguins, zeeleeuwen, zeesterren, boobies, en zo veel! Heel erg bijzonder om deze Poor Man´s Galapagos eilanden, zoals ze ook wel genoemd worden, te bezoeken!
In Nazca hebben we de Nazca-lijnen bekeken. Deze zijn alleen te zien vanuit de lucht. Het zijn tekeningen gemaakt door het Nazca-volk en zijn eeuwen oud. De tekeningen zijn zó groot, dat je vanaf de grond niet kunt zien dat ze er zijn. Maar vanuit een Cesna hebben wij ze kunnen bewonderen. (zie foto´s)
We hebben een paar mooie, maar zware treks gedaan. De hoogte hier doet iets met je. Soms wordt je wakker, snakkend naar adem en bonst je hoofd al na een klein trappetje. Gelukkig beginnen we zo langzamerhand aardig aan de hoogte te wennen en hebben we twee dagen geleden een drie daagse trek gedaan door de Colca Canyon, een Canyon die twee keer zo diep is als de Grand Canyon.
We zaten in de groep met een Duitser en een Zwitser, wat erg gezellig was. We hebben condors gezien, met een spanwijdte van 3 meter. En op de tweede dag kwamen we aan in een oase, genaamt Paraiso. de naam zegt het al: het was een paradijs dat ineens opdoemde, midden in de kale bergen. Palmbomen, watervallen, zwembaden gevuld met fris water uit de bergen, super bijzonder!! We hebben daar lekker genoten van de zon, het zwembad en het rieten hutje waarin we sliepen. Wat was dit een ervaring!
De derde dag moesten we al om 5 uur opstaan, omdat we een klim van 3400 meter naar 44oo meter moesten maken. Het was het beste om dit voor zonsopgang te doen, in verband met de hitte. Dus met een nuchtere maag, gingen wij aan de klim beginnen. Het zou 3 tot 3,5 uur gaan duren. Uiteraard was Gijs als eerste boven, na 1 uur en 35 minuten, en Leonie was als eerste meisje na 1 uur en 45 minuten boven. Yes, wat een kick dat we dit zonder al te veel last van de hoogte hebben gedaan! De hotsprings waar we die middag heen gingen, waren een goede beloning!
Gijs heeft de smaak te pakken en is na de marathon toe aan een nieuwe uitdaging. Hij is vandaag begonnen aan het beklimmen van de El Misti. Een actieve vulkaan van 5875 meter hoog! Vannacht slaapt hij in een tentje halverwege op de vulkaan en morgen zal hij de top gaan bereiken. Weer zo´n ding die hij voor zijn 30ste wil doen, die hij straks van zijn lijstje kan strepen!
Lieve allemaal, veel plezier met Sinterklaas en tot het volgende bericht!
Veel liefs van ons!