We leven nog!!

Nu we op het koningkrijkje Tonga zijn aangekomen hebben we ook het eerste half jaar van onze reis achter de rug. We hebben net de internationale datumgrens overgestoken en hoewel we op dit kleine eilandje in de pacific even niet verder weg van huis konden zijn, komen we van nu af aan in alle opzichten telkens dichterbij. De vlucht tussen Samoa en Tonga heeft maar een uur en twintig minuten geduurd, maar we verloren ineens 24 uur en hierdoor heeft 17 maart voor ons maar enkele uren geduurd.
Vanwege dit alles en alle oproepen op onze site realiseren we ons dat het hoog tijd is om een nieuw bericht te plaatsen. Afgelopen weken hebben we met alle nationale parken en verlaten eilandjes ons helaas niet echt op de digitale snelweg kunnen begeven.
In ons laatste bericht waren we nog in Brazilie en dit voelt door alles wat we de afgelopen tijd hebben meegemaakt enorm lang geleden.

Wij hadden dus de Olympische Spelen verkozen boven het carnaval in Rio. Tenslotte zijn de winterspelen maar een keer in Vancouver en is er ieder jaar carnaval.
's Avond laat vertrokken we vanuit Rio richting LA. Toen we de volgende dag aan het begin van de middag aankwamen was het wel weer vreemd om na een dikke drie maanden weer in de VS terug te zijn. Het voelde een klein beetje als thuiskomen. Met de Voucher onze auto opgehaald en de tom tom ingesteld op Vancouver. Het was lekker weer dus we besloten om LA niet direct achter ons te laten, maar een stop in te lassen op Venice Beach en Hollywood.
LA ben je niet zomaar uit en we hebben in een motelletje aan de highway 1 geslapen zodat we de volgende dag met licht de prachtige kustroute naar San Fransisco konden rijden. Met mooie viewpoints, watervallen en olifantzeehonden. Echt fantastisch om te rijden. Toen we via de Golden Gate Bridge San Fransisco hadden gepasseerd vonden we het wel genoeg voor een dag. De volgende dag zouden in Vancouver de Spelen geopend worden en we hadden nog bijna 1400 km voor de boeg.
Het was erg leuk toen we eindelijk aan kwamen bij mijn oom en tante en we konden nog net gezamenlijk het einde zien van de openingsceremonie. Twee dagen later zouden mijn andere oom en tante ook in Vancouver aankomen en hierdoor voelde het net als een familiedag.
Met ons paspoort op zak zijn we de dag van hun aankomst direct door gegaan naar het Holland Heineken House. Als Nederlander hoefde je gelukkig niet twee uur te wachten om binnen te komen, zoals alle buitenlanders, bij wie het HHH ook erg populair was. We waren met Jan Smit, boerenkool, Nick & Simon, Heineken bier en kroketten weer helemaal terug in Nederland.
Er viel van alles te doen in Vancouver en daarnaast wilden we natuurlijk ook graag alle neven en nichten zien dus het was voor we er erg in hadden alweer onze laatste dag in Canada. Op deze dag zouden we nog wel naar de 1500 meter dames. Dankzij onze aanmoedigingen en belachelijke outfits heeft Ireen Wust het goud kunnen pakken en hadden wij een mooie afsluiting van de Olympische Spelen. Nog wel even staan hossen in het HHH, na de huldeging van Ireen door Humberto Tan en Guus Meeuwis, voordat we de volgende dag om vier uur's ochtends vertrokken naar San Fransisco.
Hier waren Jan-Gerlof, Jasperina en Elyne aangekomen en met hen zou de volgende dag de camperreis door het zuid westen van de starten. Na ieder om en om tweemaal 4 uur te hebben gereden en geslapen waren we dan eindelijk aangekomen bij hun hotel in hartje San Fransisco. Met een opgewonden gevoel klopten we aan op hun kamer. Het voelde bijna een beetje alsof we ze thuis opzochten.
Met z'n allen een Californisch wijntje gedronken en getoast op de komende vakantie. We hadden allemaal zin in de volgende dag, want we konden de camper op gaan halen. Toen we aankwamen bij het verhuurbedrijf was hij nog mooier dan waarop we hadden gehoopt. Met oven, magnetron, tv, dvd speler, douche en wc heeft het bijna alle luxe van een huis. Zelfs de zijkant konden we uitschuiven voor meer ruimte. Toen we beide auto's hadden ingeleverd kon ons camperavontuur beginnen en gingen we op weg naar Yosemite NP.
Achter het stuur was het wel even wennen. Je voelt je echt een vrachtwagenchauffeur en bij een iets te snelle bocht vlogen de kopjes ons om de oren. Of wanneer je iets te hard remt, heb je Jasperina weer voor in de cabine. ;-)
De eerste dag zat het weer een beetje tegen en we hadden allemaal niet echt rekening gehouden met de hoogte. Wij vonden het wel leuk om weer eens met sneeuwballen te gooien, maar als je in Nederland bent geweest de afgelopen maanden heb je er geloof ik wel een beetje genoeg van, zo ook J en J. In Deathvalley NP nota bene bekend als de heetste plek op aarde hebben we sneeuw gehad en liepen we rond met onze handschoenen aan. Dit maakte ons bezoek aan Death Valley juist ook wel weer uniek. Die avond zijn we door gereden naar Las vegas en direct een kijkje genomen op de Strip. Wat wordt je daar geprikkeld zeg. Overal reclame, neonverlichting en replica's van beroemde gebouwen. Paris, New York, het oude Egypte, Venetie.... te veel voor een eerste avond. De volgende dag zouden we het wel beter gaan bekijken.
Wat super is aan de VS is dat je op heleboel plaatsen met je camper gratis mag staan. Zo stonden we op het terrein van het New Orleans casino en hebben we regelmatig ingecheckt bij een Wal Mart Super Center. Wal Mart heeft wel het een en ander gemeen met de casino's in Las Vegas. Je verliest er het besef van tijd, het is enorm en het kost geld. Meer dan in het casino hebben we hier gescoord: kleding, make- up, eten en drinken, van alles was hier heel veel.
Het fijne van een camper is dat je je bijna helemaal zelfvoorzienend bent en dat je er lekker kunt terug trekken van de buitenwereld. Zo hebben we een keer na een lange rit, besloten op een leeg terrein bij een benzinepomp te gaan staan. Gordijnen dicht, kaarsje aan, filmpje erin... Pas de volgende ochtend beseften we dan we ingeparkeerd tussen de vrachtwagens stonden.
In de VS is een heleboel " niks". Vandaar dat we bij gebrek aan dumpplaatsen voor het toilet wel eens " per ongeluk" aan het gieren zijn geweest. En niet alleen van het lachen...! Elke keer dat we een bocht namen, vulde de camper zich met een putlucht waar je u tegen zegt, waardoor we niet anders konden dan het luikje van het toilet even openzetten en de grond van wat mest voorzien, hahaha.

Na Las vegas vertrokken we richting Zion en Bryce NP. We werden direct verrast door Zion. Wat is het daar mooi! Enorme rotswanden waar watervallen naar beneden vallen en herten rondgrazen. Het weer was er ook geweldig. Hier hebben we mooie wandelingen gemaakt en vochten we erom wie Elyne nu weer in de rugzak mocht.

Bryce ligt boven de 2000 meter en hier kwamen in een volledig witte wereld terecht. Toen het maar niet stopte met sneeuwen, hadden we wederom de gordijntjes dichtgetrokken en onzelf opgewarmd met een wijntje en kaarsjes. Toen we de volgende ochtend de gordijnen weer opendeden, bleek het zo erg te hebben gesneeuwd, dat ze het park gingen sluiten en wij met een escorte eruit werden begeleid. Natuurlijk lieten wij ons niet zomaar uit het veld slaan en toen het even later opklaarde hebben we gelukkig de grootste highlights van het park nog kunnen zien.

Na Bryce hadden we nog een NP te gaan, de Grand Canyon. Na een prchtige rit door onder andere Page, met geweldige canyons, waardoor we al een voorproefje kregen op de Grand Canyon, kwamen we aan bij Grand Canoyn. Het was niet, zoals we ons allemaal hadden voorgesteld een enorme diepe, steile kloof in de hitte, maar we hadden hier wederom sneeuw en er waren vele uitzichten en verschillende kloven met bochten en verschillende uitzichtbpunten. Onderweg naar een van de uitzichtpunten hebben we zelfs nog een groep elanden langs de weg gezien!

Helaas moesten we toen de terugweg weer inzetten en voelden we het afscheid al akelig dichtbij komen.. Onze buiken begonnen al een beetje pijn te doen en we werden allmaal een beetje stiller.
Voor ons betekende dit niet alleen voorlopig afscheid nemen van de door ons zo geliefde VS, het betekende ook dat we op de helft van onze fantastische reis waren aanbeland en bovenal: We moesten opnieuw afscheid nemen. We kunnen jullie vertellen: afscheid nemen wordt alleen maar moeilijker naarmate je het vaker doet, in plaats van makkelijker. Afscheid nemen van de kleine Elyne, die we opnieuw een half jaar moeten missen, afscheid nemen van de luxe van onafhankelijk zijn en altijd alles bij de hand hebben, en natuurlijk afscheid nemen van Jan Gerlof en Jasperina. Fijn was het om van man-tot-man te ouwehoeren en van vrouw-tot-vrouw te kunnen shoppen. Fijn ook om een stukje thuis weer even om ons heen te hebben.

Maar de reis gaat door, en de volgende exclusieve bestemming stond al weer op ons te wachten. Samoa, wat klinkt dat toch tropisch.... Volgende week zullen we jullie verslag doen van zowel Samoa als Tonga, dat zijn we jullie wel verschuldigd na het lange wachten.

Leonie en Gijs