No worries!!

Als je zo lang op reis bent als wij, worden andere dingen belangrijk dan wanneer je op een kortere vakantie bent. Hoe wij een land ervaren, heeft voor ons veel te maken met de mensen die er wonen. De Ozzies vonden wij in bijna alle opzichten leuke, lieve mensen. Natuurlijk kom je maar een kleine groep van de mensen tegen die in het land wonen. Wij hadden verwacht veel feestende tieners tegen te komen met een working holliday visum. Maar gelukkig konden wij door de onafhankelijkheid die het campertje ons bood, die groep ontvluchten. Fijn om niet afhankelijk te zijn van nachtbussen en tours, maar alles op eigen houtje en in je eigen tempo te kunnen ontdekken. Voor je gevoel ligt de wereld aan je voeten wanneer je wegrijdt met al je spulletjes en zelfs je slaapplek achter in de auto.
De groep mensen die wij veel tegenkwamen waren de Grey Nomads. Of eigenlijk worden ze liever de Silver Gipsies genoemd. Wat een leventje leiden deze mensen! Hoewel ze in de herfst van hun leven zitten, leven ze het hele jaar door in de zomer. De meeste van deze mensen zijn de helft van het jaar onderweg en reizen met het mooie weer mee. Ze hebben alle tijd en komen dan ook standaard een praatje met je maken. Iedereen noemt je mate, love of buddy en alles gaat zo lekker gemoederlijk. Op de vraag `where´re you heading` hoef je alleen maar noord of zuid te antwoorden en de mensen komen altijd met de kaart aanzetten om de route voor je uit te stippelen en de plaatsen te noteren die je echt niet mag missen. Soms noteren ze daarbij hun emailadres, want als je in de buurt bent, MOET je echt langskomen en je mag zo lang blijven als je wilt. Hartverwarmend. Als je zo lang van huis bent is het heerlijk om mensen te ontmoeten die het beste met je voor hebben.

Na het heerlijke Rainbowbeach reden we verder naar boven, richting Town of 1770. Hier begon het Great Barrier Reef en kon je een mooie dagtrip boeken naar het rif en het koraaleiland Lady Musgrave. Jammer genoeg voor ons ging er pas weer twee dagen later een trip naar het eiland en moesten we ons dus een dag in het slaperige Town of 1770 vermaken. We checkten in op een boscamping, waar de kangoeroes over de kampeerplekken hupten! Het echte Australie! Hier hebben we, met wederom de Ozzies die ons voor gek verklaarden, gezwommen in het zwembad van de camping ( `watch out you don´t hurt your head when you break the ice!!! ` , zeiden ze bij 24 graden en een strakblauwe hemel...!) en ´s avonds een kampvuurtje gestookt.
De volgende dag moesten we al om half 8 op de haven zijn voor de boottocht naar Lady Musgrave en het Great Barrier Reef. Op de heen- en de terugweg zagen we dolfijnen spelen in de golven van de boot, dat was al een goed begin! Wauw, fantastisch, soms sprongen ze metershoog het water uit!
Tijdens het snorkelen hebben we natuurlijk het koraal en de mooie vissen kunnen bekijken, maar we hebben ook zeeschildpadden gezien en roggen! Het water was zó helder en het leven was zó overvloedig aanwezig! De zon erbij en een heerlijke lunch met salades en garnalen, top! Met een glasbodemboot zijn we nog naar het eiland Lady Musgrave gevaren en daar hebben we een wandeling over het eiland gemaakt. Nu we het Great Barrier Reef hadden gezien was onze Australie- ervaring weer iets completer en konden we enigszins voldaan weer richting het koude zuiden trekken. Town of 1770 werd ons noorderlijkste puntje, we moeten namelijk de camper weer helemaal in Melbourne inleveren...:-(

We kozen ervoor om via de Great Inland Road terug te rijden, zodat we toch een beetje de outback- ervaring zouden hebben. Via het Carnarvon National Park reden we het binnenland in. Dit National Park is misschien wel het mooiste NP van Queensland. Het is een grote kloof in de aarde, uitgeslepen door een rivier. Het was een behoorlijk eind uit de richting ( wat verkijk je je hier gemakkelijk op de afstanden!) en veel gestuiter over onverharde wegen. Maar het bleek meteen de avond van aankomst al de moeite waard. Toen we info gingen inwinnen bij het Visitors Centre, zagen we een stuk of tien kangeroes grazen. Ze lieten ons erg dichtbij komen. Op een gegeven moment zaten we op nog geen halve meyer afstand van een moederkangoeroe met een kleintje in haar buidel. Toen het kleintje zijn koppie naar buiten stak en naar ons keek, kon het moment niet meer stuk! :-)
Jammer dat je op zulke momenten altijd net je camera niet bij je hebt. :-(
Later hoorden we dat die kangoeroes tocht echt niet tam waren en nog wel eens mensen, met name kinderen aanvallen en flink uithalen met hun klauwen. Maar goed dat we dat nog niet wisten, andes hadden we nooit zo dichtbij durven komen.
De volgende ochtend stonden we errug vroeg op om nog zo veel mogelijk van het park te kunnen zien, voordat we weer verder moesten rijden. 22 Km hebben we door dit park gewandeld, door hele gave kloven, tussen grote rotsen door en langs wanden met aborigine muurschilderingen. Echt een fantastisch park!!

Jeetje, voor je gevoel ben je echt aan het einde van de aarde beland, wanneer je over deze weg rijdt! Meestal liggen de plaatsjes zo´n 100 km uit elkaar en daar tussenin is ook echt niets!! Soms heb je het gevoel alsof je door een steppe rijdt in Mongolie of Afrika! Wanneer je dan eindelijk weer bij een dorpje aankomt, blijkt dat dat meestal ook niet meer voorstelt dan een tankstation en een kroeg. Goh, echt een heel ander stuk Australie. En wanneer je op de kaart kijkt, blijkt dat je nog relatief erg dicht bij de kust en de bewoonde wereld bent. Kangoeroes en emoes lopen hier rond en er zijn ook heel veel papegaaien. Heel erg mooi om te zien, hoewel de kangoeroes ook echt wel een gevaar op de weg zijn! Vooral tussen zonsopkomst en zonsondergang staan ze gewoon midden op de weg! Ook vanmorgen waren we weer gewaarschuwd toen we een auto total loss langs de weg zagen staan met een dode kangoeroe ernaast.
In het donker rijden is dus niet echt een aanrader en we staan dan ook errrug vroeg op om zo veel mogelijk daglicht mee te pakken.

We hadden nog twee dagen gespaard om de beroemde Great Ocean Road te kunnen rijden.
Dit moet een van de mooiste routes ter wereld zijn. Hij begint bij Melbourne en gaat een stukje langs de zuidkust.
Het was inderdaad een prachtige route. Met hele steile rotswanden, watervallen en dankzij het regenachtige weer prachtige regenbogen.
De highlight op deze route was de Twelf Apostels. Twaalf rotskliffen in de zee, aan een hele steile rotswand. Echt heel erg mooi.
Voor ons was er een nog grotere highlight. Toen het donker werd, moesten we een camping gaan zoeken en toevallig vonden we eentje langs de weg. Deze camping bleek over het hele terrein wifi te hebben, dus we hebben de hele nacht lopen skypen, haha.
Maar dat was niet de highlight. Toen we de volgende ochtend in alle vroegte onze spullen in moesten pakken om richting Melbourne te rijden, zagen we in één oogopslag een kangeroe grazen, twee knalrode papegaaien op onze autodeur zitten en twee koala´s in de boom boven ons!!!Wow!!!!! Wat een afscheid van Australie!!!

Maar het afscheid was nog niet voorbij. Toen we op de avond voor onze aankomst in Melbourne stonden te tanken, kwam er een man naar ons toe.
Hij vroeg of we iets nodig hadden, omdat we in een campertje waren en of we wel een slaapplek hadden voor die nacht. Of we geen zin hadden in een bed en een warme douche, omdat het koud ging worden die nacht.
We waren een beetje achterdochtig, maar aan de andere kant waren we dit inmiddels wel een beetje gewend van de Ozzies en hadden we ook inderdaad best wel zin in een bed, na 6 weken in het campertje.
Josh bleek getrouwd met een Amerikaanse vrouw en had drie kleine kinderen. We had to make ourselves at home and the fridge was all ours!!
Wat bijzonder!! Normaal gesproken zouden we ons heel opgelaten hebben gevoeld, maar deze mensen waren zoooo relaxed, ze gingen hun eigen gang en lieten ons ook onze gang gaan.Hun jongste kindje was pas een maand oud en hun middelste kindje was gehandicapt, maar toch konden ze ons er op een doordeweekse dag nog wel bij hebben. Wat een ervaring!We hebben gezellig gekletst, cappuchino gedronken en heerlijk op een bedje geslapen! :-)
We hebben ons voorgenomen hetzelfde eens voor iemand terug te doen, mochten ze het prachtige Drachten willen bezoeken ;-).

Inmiddels hebben we de volgende bestemming alweer bereikt. Na twee dagen Singapore zijn we nu onderweg naar Tioman, een tropisch eilandje an de oostkust van Maleisie :-).
We vinden het super om weer in Azie te zijn, na 5 jaar. Heel herkenbaar weer, de brommertjes electronica- winkeltjes en de noodlesoep. Maar dat alles is stof voor ons volgende bericht!

Leonie en Gijs