De hoogste tijd voor een nieuwe update!

Allereerst natuurlijk allemaal: Hebben jullie de kerst overleefd??? We werden doodgegooid met foto´s van de sneeuw in Nederland, jullie moeten gedacht hebben: Laten we die twee nu eens lekker maken in plaats van andersom!!

Nou, dan kan ik jullie misschien een heel klein beetje geruststellen:
Reizen is niet altijd vakantie. Hoewel wij de laatsten zijn die iets de klagen hebben, we moeten wel heel vaak vroeg uit ons nest. Er waren tijden waarin we om 7 uur opstaan vroeg vonden, maar hier in Zuid Amerika is er nog een heel stuk van de dag waar we vroeger
niets mee deden.
Wil je buiten de steden wat zien, dan ben je afhankelijk van tourtjes en daarbij wordt je vaak al om gemiddeld 5 uur opgehaald, met uitschieters naar half drie in de nacht! Het zal wel komen doordat de mensen hier ´s middags een siesta houden, want ´s ochtends en ´s avonds speelt het zich allemaal af.

De vorige keer waren we gebleven in Arrequipa, een prachtige koloniale stad, met een mooie Plaza del Armas ( het plein dat elke zichzelf serieus nemende stad heeft, waar omheen het zich allemaal afspeelt), lekker eten en elke dag stralend zonnig weer.
Geen wonder dus, dat we hier, meerdaagse tourtjes meegerekend, 8 dagen zijn gebleven. Bovendien had je vanuit de stad een prachtig uitzicht op de actieve vulkaan El Misti, die al een aantal dagen naar Gijs liep te lonken. Na de marathon was het beklimmen van een hoge berg de volgende uitdaging, dus huppakee, daar ging Gijs.Nadat ze alle uitrusting hadden opgehaald is Gijs rond 8 uur met een jeep vertrokken naar het startpunt op 3350 meter. Met alle uitrusting op de rug moesten ze naar de basecamp op 4700 meter. Nadat ze de tent hadden opgezet had de gids de simpele maaltijd klaar en konden ze eten met een mooie zonsondergang boven Arrequipa. Maar toen de zon eenmaal
onder was, werd het ook ineens enorm koud. Er zat niets anders op om dan maar naar bed te gaan. De volgende dag werden ze gewekt om 1 uur ´s nachts. Na een Coca thee en iets wat op een broodje moest lijken zijn ze de klim naar de top begonnen. Coca is hier het medicijn tegen van alles.
Hoogteziekte, maagpijn en het neemt het gevoel van honger weg.Bovendien bevat het veel vitamine C.
Na zeven uur klimmen stond Gijs dan met hoofdpijn op de top en kon hij eindelijk de krater in kijken en rook hij de zwaveldampen.
Omdat het veel as en zand is, kan je heel erg snel met sprongen naar beneden. Waar hij twee dagen over had gedaan om te beklimmen was slechts twee uur voor nodig om af te dalen. Mooi, dat kan hij ook weer van zijn lijstje strepen, well done Gijs!!

De Inka´s geloofden dat in de bergen de goden woonden. Om deze goden gunstig te stemmen was het nodig om offers te brengen.
Kinderen werden vanaf hun geboorte geselecteerd om op latere leeftijd geofferd te worden op de bergtop. Kinderen waren puur en onschuldig
en zo hebben ze zo´n twintig jaar geleden toen het sneeuw vanwege de activiteit van vulkanen gesmolten was allemaal van die onschuldige kinderen gevonden.
Juanita is de beroemdste. Wat haar zo bijzonder maakt, is dat haar lichaam nog grotendeels intact is gebleven door de kou en dat
je haar kunt bekijken in Arrequipa. Indrukwekkend en luguber om te zien.

Uiteindelijk moesten we toch met pijn in ons hart Arrequipa verlaten en zijn we met een nachtbus naar Cuzco vertrokken.
Hier hebben we de vierdaagse Inka jungle trek gedaan. De eerste dag fiets je van 4200 meter bijna drie duizend meter naar beneden de jungle in. De volgende dagen loop je door de jungle en pak je nog stukjes van de echte Inkatrail mee. De vierde dag ging het wekkertje weer vriendelijk af om 3.30. Dit was namelijk de dag van de Machu Picchu. Iedere dag mogen er namelijk tweemaal 200 man de Wayna Picchu beklimmen.
Vanaf deze berg heb je een heel mooi uitzicht op het enorme ruine complex.
De toeristenbussen rijden de berg op vanaf 6 uur, dus om er zeker van te zijn dat we een startbewijs krijgen, moesten we midden in de nacht en in de regen de berg op.
Wij hadden de dag ervoor al een voorproefje genomen, want er is nog een berg waar vandaan je een mooi uitzicht hebt op Machu Picchu.
Het enige wat je hiervoor moest doen was een 7 tal houten ladders beklimmen van zo´n twintig meter hoog. Onze gids had het ons afgeraden
aangezien we net een behoorlijke moesson- bui hadden gehad. Maar ja, hoe vaak heb je nu de kans om een berg te beklimmen met uitzicht op Machu Picchu...?
Foto´s spreken verder voor zich.

Zuid Amerika is niet af zonder een fatsoenlijke jungletrip. We merkten dat het regenseizoen telkens heftiger werd en toen we in de Lonely Planet lazen dat Manu National Park een van de meest diverse parken was in Zuid Amerika zijn we hier voor 5 dagen naar toe
gegaan. Dit park ligt op een dag rijden ten noorden van Cuzco. Leuk was dat we een stuk hebben geraft en met zipline door de hoge bomen zijn gezoeft.
Jammer was wel dat dankzij het regenseizoen, een zeer luidruchtige Amerikaaanse en constant overvliegende helicopters op zoek naar olie, het wildlife niet in overvloed aanwezig was...
Toch hebben we 3 verschillende soorten aapjes, grote rode, groene en blauwe papegaaien, de natuinale knalrode vogel van Peru, de Cock of the Rock ( excusez le mot...), vogelspinnen en een (dode, dat wel...) slang kunnen bijschrijven op ons wildlife-lijstje.

Nu werd het toch echt hoog tijd om richting Bolivia te reizen. Na een dagje Lake Titicaca, zijn we doorgereden naar La Paz, de politieke hoofdstad van Bolivia. Vooral veel marktkraampjes en taxi´s waren hier te zien.
Om het heimwee-gevoel te voorkomen tijdens de kerstdagen, hebben we op deze dagen tourtjes geboekt.
Op eerste kerstdag hebben we de beroemde Death Road gefietst. Dit schijnt een levensgevaarlijke weg te zijn, door de bergen, downhill. En wat is er gevaarlijker dan dat?? Dit te doen in de stromende regen...! Uiteindelijk viel het wel mee, al maakten alle kruisjes langs de weg ons weg een beetje bang... en was het weer een hele gave ervaring om vanuit een koud en regenachtog berglandschap, na een paar uur de jungle in te fietsen.
Als beloning kregen we een T-shirt met de tekst: I survived the Death Road, die we nu vol trots elke dag dragen. ;-) Grapje.

Op tweede kerstdag hebben we toch nog een beetje een witte kerst ervaren, doordat we met een tourtje de bergen inreden, 5020 meter de hoogte in. Lang leve de cocabladeren! Daarna daalden we weer enorm af en gingen we naar Moon Valley, iedereen die in Turkije in Cappadocie is geweest, weet hoe het er ook hier in Moon Valley uitzag. Wat een contrast met die witte bergtoppen!

Hier in Sucre, waar we gisteren na een nachtbus van 14 uur zijn aangekomen, hebben we tot nu toe nog niets van het regenseizoen gemerkt en zitten we lekker in het zonnetje te ontbijten.
Sucre is de officiele hoofdstad van Bolivia en een heel fijn slaperig stadje met mooie straatjes en koloniale gebouwen. Het mooie weer en het Nederlandse restaurant met bitterballen, kroketten, Bosche Bollen en appelkruimeltaart op de kaart, hebben ervoor gezorgd dat we ons verblijf hier maar met een dagje hebben verlengd.Bovendien zijn hier vlakbij dinosaurusvoetsporen te bewonderen, dus dat gaan we vanmiddag doen.

Iedereen thuis, alvast een spetterend nieuwjaar en in 2010 zien we elkaar allemaal weer!!

Liefs, Leonie en Gijs!